4.9.13

Κωλοβάρεμα, Το. Η φάση με τον α λα λεξικό ορισμό λέξεων είναι κλισέ.

Άραγε πόσο προφανές είναι ότι κωλοβαράω? Γιατί χτυπάω πιο δυνατά τα κουμπιά όταν κάνω ότι γράφω, παρά όταν γράφω όντως, νομίζω.


Βασικά πρέπει να κάνεις διορθώσεις κανονικά, για να μην καταλάβει κανείς ότι δεν γράφεις όντως. Άσε που πρέπει να κάνεις τις κανονικές παύσεις που θα έκανες αν όντως έγραφες.

Φάση να τσεκάρεις λίγο τις πηγές σου online, να κάνεις τη φάτσα της σκέψης κ.ο.κ

Βασικά είναι τόση η δουλειά στο να μην κάνεις τίποτα και να μην καρφωθείς, που αναρωτιέμαι αν θα ήταν προτιμότερο να κάνεις απλά τη δουλειά σου και να τελειώσεις και μια ώρα αρχύτερα.

Αλλά δε θέλω να μιλάω σαν προδότης.

7.6.13

Μετά τα 21 τα γενέθλια δεν έχουν σημασία, λένε

Είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που νιώθω ΟΚ με το ότι γράφεται άλλος ένας χρόνος στο τεφτέρι μου.
Σιγά, τι 23 τι 24. Αρχίδια. Ναι τα 23 ακούγονται καλύτερα χωρίς αμφιβολία, αλλά εδώ του χρόνου θα είσαι 25 εκεί θα τα χαλάσουμε.
25αρης. Θάνατος δηλαδή. 20something. Ίου και ξεράσματα.
Αλλά, πέραν της αναγούλας, όντως δεν το φέρω βαρέως όπως άλλες χρονιές.
Και αυτό ίσως θα έπρεπε να με ανησυχεί περισσότερο τώρα που το σκέφτομαι...
Not worrying about growing up means that you're growing up which is fucking worrying!
Αλλά, ό,τι και να λέω τα γενέθλια γαμάνε!!
Είναι μια μέρα αφιερωμένη σε σένα! Στο να γιορταστεί το θαύμα της ύπαρξης σου!
Κάθε φορά που κάποιος σου λέει Χρόνια Πολλά και το εννοεί είναι σαν να παίρνεις kudos.
"Ναι, ρε μαν!! Τι γαμώ που υπάρχεις!"
Ναι, κι εγώ χαίρομαι. 
Αυτά.

30.5.13

Procrastination should be medically fucking treated! Ούτε ένα ξέσπασμα ενάντια στην αναβλητικότητά σου δεν μπορείς να ποστάρεις on time.. Είναι αστείο αν το σκεφτείς.

 13/5/13

Με μπλε κόκκινες βουλίτσες, ο οτινανισμός της αναβλητικότητας θρέφει τον παραλογισμό της ύπαρξης μου, θέτοντας νέα όρια για τι σημαίνει να κωλοβαράς, και πως το κωλοβάρεμα σε γαμάει από τον κώλο και σε αφήνει να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Δεν αντέχω άλλο. Καθόλου. Δεν κάνω τίποτα. Θέλω να κάνω κάτι? Έχω παραιτηθεί? Ίσως επιβάλλεται απλά δράση. Όποια δράση. Δράσε! Ή Σκάσε!

Μπλε και κόκκινο σου λέω, χωρίς λόγο. Κανέναν. Ελπίζω μόνο όλοι οι γέροι εδώ να μην μπορούν να δουν τι διαβάζω λόγο της πρεσβυωπίας τους.

Η Drama Queen λέει ότι η δουλειά είναι απλά ένα σχολείο. Μπορεί. Άλλωστε γι' αυτό δεν γούσταρα το σχολείο? Καμία ευθύνη, κανένα ρίσκο, μια χαρά τη βγάζεις χωρίς προσπάθεια... Μήπως ήρθε η ώρα τους?

ΒΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

(Με σοκάρει το πόσο ηλίθιος είσαι. Αν υποπτευθώ ότι όλα αυτά τα χρόνια ήσουν τόσο ηλίθιος και δεν είχες ιδέα, επιβάλλεται να αυτοκτονήσεις.)

20.5.13

Η μάνα μου πάντα έλεγε "το χέσιμο είναι μισό γαμήσι"

Δεν γράφω τόσο όσο μιλάω. Είναι μαλακία, αλλά φταίει που είναι πιο δύσκολο να γράψεις. Ντάξει όχι δύσκολο, αλλά χρονοβόρο. Ούτε καν, βασικά απλά συνήθισα υπερβολικά να μιλάω. Ακατάπαυστα.
Έχεις προσπαθήσει ποτέ να είσαι τόσο ειλικρινής στα γραπτά όσο είσαι στο μπλα-μπλα?
Δεν γίνεται, το σκέφτεσαι, διορθώνεις, το ξαναγράφεις.
Ίσως βέβαια, απ' την άλλη, να μην είσαι καθόλου ειλικρινής στο μπλα-μπλα, επειδή ακριβώς παθαίνεις λογοδιάρροια. Και σαν την κανονική διάρροια, δεν είναι αυτά τα σκατά που έχεις στο κεφάλι σου. Δεν είναι στέρεα και τούμπανα. Είναι νερωμένα και ελαφρά, φεύγουν εύκολα απ' τον κώλο σου, αλλά δεν μπορούν καν να σφηνώσουν μια τουαλέτα.
Και τι σκατά άντρας είσαι άμα δεν μπορείς να σφηνώσεις μια γαμημένη τουαλέτα?

14.5.13

Fortune Roach #8

Η σημερίνη, σωστότατη fortune τζιβάνα μας είναι κλεμμένη από τη Γκαργκάνω που τη λέει, λέει, η φίλη της:

"Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που είναι κι αυτοί που θέλουν να γίνουν."
 

9.5.13

A Pothead's Reviews - Manifesto

Το θεϊκό με τον μπάφο είναι ότι σου δίνει τη δυνατότητα να δώσεις σημασία σε κάτι που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έφτυνες. Διασκεδάζεις με προφανή ή ηλίθια πράγματα, σου αρέσουν χαζές ταινίες, αφαιρείσαι και χάνεις ή ξεπερνάς -αν θες- την συμβατική αντίληψη. Σε κάνει παιδί για τους φαν, σε χαζεύει για τους haters. Ταυτόχρονα όμως σε βάζει σε έναν γαμάτο συνειρμικό τρόπο σκέψης που μπορεί, αν δεν σε οδηγήσει πιθανότατα σε ένα καμμένο πουθενά,να βγάλει κάτι ενδιαφέρον.

Με αυτή την αρχή, μια μαστουρωμένη Τετάρτη πριν καιρό συνειδητοποίησα ότι αν είσαι high κι έχεις διάθεση, μπορείς να κανείς μια κριτική ανάλυση ποταπών ή σνομπαρισμένων από την κριτική ταινιών, με το ίδιο τρόπο που γίνεται για το κουλτουριάρικο σινεμά.

Αν το σκεφτείς είναι τουλάχιστον ελιτίστικο και άδικο το να περνά μια ολόκληρη σειρά έργων, που αφορούν ένα τεράστιο κοινό και κόβουν χιλιάδες εισητηρίων, όχι απαρατήρητη αλλά φτυσμένη από την παραδοσιακή κριτική. Δεν (πρέπει να) είναι δεκτό το να κρίνονται όλες οι περιπέτειες ή οι κωμωδίες ή οι ταινίες φανταστικού ή τα θρίλερ ή ακόμα και πολλά blockbuster βάσει μιας παρωχημένης αντίληψης περί ποιότητος και ουσίας.

Εδώ εμείς λέμε όχι! Όχι μόνο σαν μπαφάκηδες που θέλουν να βλέπουν καμμενίλες, ούτε σαν fanboys που μας προσέβαλαν το αγαπημένο μας κόμικ. Λέμε όχι, πρωτίστως σαν προλετάριοι που η μόνη μας έξοδος για σινεμά είναι αυτή της Τετάρτης με το 2for1! Γιατί όταν η ενστικτώδης αντίδρασή σου στο σινεμά σαν μέσω διασκέδασης είναι η περιφρόνηση, δεν μπορείς να ζητάς περισσότερα από το κοινό.

Πάω σινεμά για να διασκεδάσω δε σημαίνει είμαι ηλίθιος. Και οποίος πρεσβεύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλό εμπορικό σινεμά είναι από κολλημένος μέχρι βαθιά καριόλης. Δεν είναι μόνο θέμα δικαιοσύνης ή σεβασμού απέναντι στο κοινό. Είναι και θέμα σεβασμού απέναντι στο ίδιο το σινεμά. Κρίνεις μια ταινία γι'αυτό που είναι, όχι με βάση ένα ιδεολογικό ή ιδεοληπτικό κανόνα για το πως θα έπρεπε να είναι.

Για όλα αυτά, στη συγκεκριμένη σειρά posts, αυτό που θα κάνουμε θα είναι να αναλύουμε τις ταινίες της Τετάρτης (όπως μ'αρέσει να τις λέω), τις ταινίες αμφιβόλου ποιότητας, είτε αυτό σημαίνει εμπορικές είτε πιο δεύτερες,από περιπέτειες μέχρι κωμωδίες, και να τις αντιμετωπίζουμε με την ίδια σοβαρότητα όσο τις καλλιτεχνικές ταινίες.

Αυτό που επιχειρούμε να αποδείξουμε δεν είναι τόσο η γελοιότητα των κριτικών αναλύσεων κουλτουροταινιών, όσο η δυνατότητα ουσιαστικού θεωρητικού διαλόγισμου πάνω σε ένα -όπως συνήθως λειδορείται- απλό προϊόν. Άσε που θα καλύψουμε ένα κενό στην κινηματογραφική ενημέρωση, αφού κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στα ίσα σε μια απλή ερώτηση που υπάρχει όλο και σε περισσότερα χείλη. Αυτή η ταινία αξίζει μαστουρωμενος?

Και όχι, σύντροφοι χασικλήδες! Δε θα μείνουμε απλά στις ταινίες. Από την μαστουρωμένη κριτική μας θα περάσουν από σειρές και βίντεοκλιπ μέχρι τσόντες και κρασιά. Όλο το φάσμα της ψυχαγωγίας υπό την επήρεια και όλες οι επιφοιτήσεις που κερδίζονται μέσα από την ανάλυση της οποιασδήποτε τετριμμένης εμπειρίας.

Οπότε stay tuned and stay stoned. Stay stuned!

8.5.13

Νυχοκόπτης και αρχίδια.

Μπλα Μπλα Μπλα.
Το καθιερωμένο γραπτό επειδή ποτέ δεν μπορώ να είμαι έτοιμος να γράψω όταν πρέπει.
Ίσως πρέπει να κόψω τα νύχια μου γιατί χτυπάνε στα πλήκτρα και με ενοχλούνε.
Δεν είχα χρόνο όμως. Κοιμόμουνα.

Νυστάζω. Θέλω να μπορώ να ξυπνάω ότι ώρα γουστάρω.
Αλλά αν είναι έτσι απλά θα καταλήξω να κοιμάμαι σχεδόν όλη μέρα και να μην κάνω τίποτα.
Ναι, αλλά γιατί είναι πιο κατακριτέο από αυτό που κάνω τώρα; Και πάλι δεν κάνω τίποτα.
Συμβάλλω με κάποιο τρόπο στην κοινωνία?
Μαλακίες.

Α, θα πάρω vaporizer!! Για τα γενέθλιά μου! Τι χαρά!
Σκέψου το! Θα πίνω όπου γουστάρω και δεν θα γαμάω και την υγεία μου.
Πολύ.

Πρέπει να γράψω και να κάνω πράγματα. Έχω ωραίες ιδέες.
Μακάρι να υπήρχε ένα γραφείο που θα ήταν το δικό μου γραφείο και θα πήγαινα και θα ήταν ωραίο και όχι καταθλιπτικό και θα είχε θέα και εκεί θα μπορούσα να δουλέψω και θα έπρεπε γιατί κάποιος θα με ανάγκαζε, αλλά όχι πιεστικά, κάπως ρε παιδί μου να με έπειθε, να πως το κάνει εδώ η Χ στο γραφείο, που παρότι κωλοβαράω βγάζω και δουλειά; Ναι, κάτι τέτοιο, αλλά να δουλεύω και να γράφω πάνω σε δικά μου πράγματα.

Είναι πολύ αστείο. Μπορώ να γράψω για το τι θέλω να γράψω, αλλά ποτέ δεν γράφω αυτό που λέω ότι θέλω να γράψω. Δεν είναι πολύ γάμησε τα? Όλη την ώρα λέω τι θέλω να κάνω και τι θα γυρίσω, γράφω σημειώσεις για ένα αόριστα μελλοντικό project, αλλά ακόμα και στις σημειώσεις, ακόμα και στα βιντεάκια που κάνω, απλά μιλάω για το τι ΘΑ αναλύσω σε ένα επόμενο βιντεάκι ή ένα επόμενο post.
Η αναβλητικότητα μου με τρομάζει.
Όχι αρκετά για να κάνω κάτι γι' αυτήν βέβαια.
Μπλα Μπλα Μπλα