22.11.12

Fortune Roach #3

Η σημερινή fortune τζιβάνα μας είναι αφιερωμένη στο Cloud Atlas, μια ταινία που θα μπορούσε να παρέχει υλικό για εκατοντάδες τσιτάτα για καμμένους μπαφάκηδες που αρέσκονται σε ηλίθα, προφανή μα εν δυνάμει ιδιοφυή, απλοποιημένα αποστάγματα ψευδοφιλοσοφίας.



Και το βραβείο "WTF quote of the month" πάει στο:

You have to do, whatever you can't not do!

Mind blown, bitch! Αν και στα ελληνικά ακούγεται λίγο καλύτερο: 

Πρέπει να κάνεις ό,τι δεν μπορείς να αποφύγεις!

Cloud Atlas - A Pothead's Review #1

Τα πάντα όλα, κυριολεκτικά.


Paulo Coelho on Crack!

Πας να δεις μια ταινία γυρισμένη από τους τύπους (ή μάλλον τον τύπο και την τύπισσα πια) που γύρισαν το Matrix και τον τυπά που έκανε το Τρέξε Λόλα Τρέξε. Παίζουν οι πάντες και η υπόθεση καλύπτει τα πάντα! Κυριολεκτικά. Τα πάντα. Θες δράμα εποχής? Το έχει. Θες μετααποκαλυπτική φαντασία? Την έχει. Φουτουριστική μεσσιανική εποποιία? Ναυτική περιπέτεια? Σλάπστικ κωμωδία? Πολιτικό '70s θρίλερ? Τσεκ, τσεκ, τσεκ και... τσεκ!

Είσαι σίγουρος, λοιπόν, με το που μπαίνεις στην αίθουσα - γάμα το ακόμα πιο πριν! Με το που βλέπεις το τρέιλερ, ξέρεις τι να περιμένεις. Νew age αμπελοφιλοσοφίες από τρεις κάποτε αγαπητούς παπαρολόγους, αξιοσέβαστους κατά τα άλλα ηθοποιούς να αλλάζουν γελοίες αμφιέσεις και μακιγιάζ λες και βρισκονται σε παιδική παράσταση (ή ακόμα χειρότερα σε μια ταινία-συνεργασία του Άνταμ Σάντλερ με τον Έντι Μέρφι) και μια εξ ορισμού αποτυχημένη προσπάθεια να ειπωθούν τα πάντα σε τρεις (!) ώρες. 

Και αυτό παίρνεις! 

Έλα όμως που κάτι συμβαίνει... Κάποια στιγμή - ανάμεσα στα γέλια σου για το πόσο αστεία είναι η μεταμόρφωση της Χάλι Μπέρι σε λευκή Ευρωπαία του μεσοπολέμου, πόσο άθλιο το art direction και πόσο φτηνά τα εφέ, πόσο καρικατουρίστικοι οι ήρωες, πόσο προφανής η μεσσιανική γραφή που διαποτίζει την ταινία [ένα μόνο θα πώ: όλοι οι κεντρικοί καλοί χαρακτήρες έχουν ένα birthmark σε σχήμα αστεριού(!!!)], πόσο αναμενόμενα τα, βγαλμένα από τριτοτέταρτο βιβλίο αεροδρομίου, τσιτάτα για το πως "είμαστε όλοι ένα/η αγάπη είναι αιώνια/ό,τι άλλο κλισέ λέει τζιβάς που προσπαπθεί να ρίξει γκόμενα στην Ικαρία", και πόσο γραφικός ο μεταφυσικός, Κοελικός προβληματισμός περί μετενσάρκωσης κ.α. - κάποια στιγμή, συνειδητοποιείς κάτι. Διασκεδάζεις! 

Είσαι μαστουρωμένος, βέβαια, μην το ξεχνάμε. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Ή μάλλον έχει. Έχει σημασία, γιατί τώρα που δεν βάζεις τον γαμημένο τον αρνητισμό σου και την (κατα)κριτική σου σκέψη σε δράση, συνειδητοποιείς ότι οι τύποι δεν παίρνουν τίποτα στα σοβαρά. Έχουν κάνει μια παρωδία. A travesty, really [*Lana Watchofski pun #2]! Πηδάνε από είδος σε έιδος, από κωμικά γκαγκ σε σκηνές gore και από κακέκτυπα του Brideshead Rivisited σε κακέκτυπα του All The President's Men, με την καύλα ενός παιδιού που σέρνει βίαια και γρήγορα το αυτοκινητάκι του σε τοίχους,κρεβάτια και γραφεία κάνοντας γελοίους ήχους. 

 Και όχι! Αυτή δεν είναι η πιο γελοία μεταμόρφωση της ταινίας.

Τόσο WTF που καταλήγει WOW!! 

Σε μια σκηνή της ταινίας που όλοι οι χαρακτήρες περνάνε σε παράλληλο μοντάζ το ίδιο (απαραίτητο) στάδιο του να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να στοχεύσουν το ακατόρθωτο, η αφηγήτρια φωνάζει "Τα όρια είναι για να τα σπάμε" (ή κάτι τέτοιο)! Και αυτό ακριβώς κάνουν εδώ οι τρεις θέουλες! Τα γαμάνε όλα! Όλα! Παίζουν με τα είδη, παίζουν με τους εαυτούς τους, παίζουν με τους ηθοποιούς τους, με τις επιρροές και το υλικό τους. Και παίζουν και με το κοινό τους τελικά. Άσε που συνθέτουν ένα love letter στην τέχνη του να λες μια ιστορία. Όπως μπορείς. Μέσω ενός βιβλίου,ενός γράμματος, ενός λόγου ή μιας ταινίας. Σαν η περιβόητη αναγέννηση των ηρώων κάθε εποχής, να έρχεται μέσω του του περάσματος της ιστορίας τους από γενιά σε γενιά. Ή της απλής υπενθύμισης της ύπαρξης τους σε όποιον ακούει. 

"Μαλάκα ξέρεις ότι όλα αυτά που λές, είναι δικά σου μαστουρωμένα πράγματα που ήθελες να διαβάσεις στην ταινία. Δεν σημαίνει ότι τα είχανε σκεφτεί αυτά! Ούτε ότι είχανε συνείδηση ή έλεγχο του πόσο κακή ήτανε!" μου είπε ο Σπάρτακος ακούγοντας τα παραπάνω. 

Η ταινία όμως είχε απάντηση και σ'αυτό!

Σε μία σκηνή ο εκκολαπτόμενος συνθέτης Ben Whishaw παίζει ένα κομμάτι στον πετυχημένο μέντορα του Jim Broadbent. Ο τελευταίος θυμάται ότι το είχε δει στο όνειρό του. Ρωτάει αν ο μικρός διάβασε το μυαλό του. Ρωτάει ποιός το έγραψε. Και η απάντηση είναι "Δεν έχει σημασία. Το γράψαμε μαζί!" Το ίδιο ακριβώς ίσχύει και για την ταινία - και για την κάθε ταινία! Δεν έχει σημασία αν εννούσε κάποια πράγματα ή όχι. Είναι μια κοινή εμπειρία, και άπαξ και την δεις την ταινία, έγινε και δικιά σου! Την γράψατε μαζί.  

Όσον αφορά το πόσο συνειδητά ή μη κακή είναι, εκεί έχουμε άλλο ένα win της ταινίας. Είναι κακη! Όντως! Όχι ειρωνικά. Και γι'αυτό είναι πραγματικά cult. Γιατί ενώ δεν παίρνει τον εαυτό της απολύτως σοβαρά, δεν κάνει και πραγματική πλακά! Παίζει σε αυτή τη θολή περιοχή που παίζανε οι παλίες, αθέλητα cult ταινίες. Με αυτόν τον αξιολάτρευτο τρόπο του να κάνεις κάτι τόσο εντυπωσιακά λάθος! 

Bottom line? Την ΓΟΥΣΤΑΡΑ τρελά! Είχε αγνό fun. Την ενδιέφερε τόσο το να μεταφέρει την ιστορία και τις ιδέες της μέσω της φόρμας της, που βρήκα την γελοιότητά της ειλικρινέστατη. Δεν ήταν απλά τόσο κακή που ήταν καλή. Ήταν τόσο WTF που κατέληξε να είναι WOW!! 

Και εδώ που τα λέμε πόσο μπορείς να νευριάσεις με έναν ξεμωραμένο, γραφικό τυπάκο που μεθυσμένος σου τσαμπουνάει σοφίες για τη ζωή? Ειδικά αν αν αυτές οι σοφίες δεν είναι παρά γλυκούλες εκκλήσεις για αδερφοσύνη και αγάπη και άλλα ωραία πράγματακια. Από χαζό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Και το Cloud Atlas ήταν και θεόχαζο και θεότρελο. 



p.s. Η τελική παροιμία έιναι λάθος. Αλλά στ'αρχίδια μου, μια χαρά μου βγήκε για κλείσιμο και αν δεν σας αρέσει να μου!